Kristín Ómarsdóttir (f. 1962). Ljóð Kristínar hafa læðst að orðunum meðan þau sváfu, fært þau um set og klætt þau í peysur og blómapils. Þau koma að veruleikanum úr óvæntri átt og ljá honum annkannalegan blæ, andstæðum hlutum er stillt upp hlið við hlið og tungumálið öðlast hlýlegan framandleika. Fyrsta ljóðabók Kristínar heitir Í húsinu okkar er þoka og kom út 1987 en hún hefur einnig fengist við skáldsagnagerð og leikritun og sent frá sér Einu sinni sögur sem eru á mörkum ljóða og smásagna eða örsagna og hafa yfir sér sama ævintýra- og furðublæ og ljóðin. Þerna á gömlu veitingahúsi kom út 1993 en nýjasta ljóðabók hennar heitir Lokaðu augunum og hugsaðu um mig. Stundum er frásögn í ljóðunum, lýsing á tilteknum aðstæðum og mjög oft eru ljóðin í annarri persónu: þú. Mælendur ljóðanna, þessar óstýrilátu hlaupastelpur, ætla sér ekki að vekja þann ávarpaða til meðvitundar eða umhugsunar heldur úr álögum. Tungumál ljóðanna er oft líkamlegt, erótískt, það er í þeim tiplandi leikur. Tónn þeirra er alltaf undirfurðulegur, í senn lævís og fölskvalaus. Í þeim eru sterkir litir: Hvítur er þar hvítari en annars staðar, litur brúðarslörs, mjólkur og dúfna, en það er eins víst að rauður, litur blóðs, sé á næstu grösum. Og „ást“ er það orð sem kemur hvað oftast fyrir í ljóðum Kristínar. Þetta er kát og grátandi ást, þrungin girnd og dauða. Óvænt sjónarhorn verða til fyrir tilstilli ástarinnar sem er í eðli sínu „myndavél“.