Ingibjörg Haraldsdóttir (f. 1942). Í ljóðum Ingibjargar býr galdur, ekki íburðarmikill eða flókinn heldur látlaus og einlægur. Í ljóðum hennar er djúp persónuleg tjáning en jafnframt mæla þau lífið við félagslegt umhverfi og sögu. Þau brynjast einfeldni sinni, kaldhæðni bítur ekki á þau. Ingibjörg gaf út fyrstu ljóðabók sína, Þangað vil ég fljúga, árið 1974 og hefur sent frá sér þrjár ljóðabækur síðan, síðast Höfuð konunnar 1995. Ljúfsárar stemmningar eru í þeim öllum, brothættar hugsjónir og draumar um betri heim eru oft yrkisefnin svo og staða konunnar, jafnt í heiminum sem á heimilinu. Það er ort til barna og fuglum sést bregða fyrir, oft eru þeir í búrum eða rétt óflognir burt. Ljóðin leitast við að stöðva þunga framrás tímans eitt andartak. Líf konunnar er ókennilegt og hversdagurinn framandi, rétt eins og önnur kona hafi lifað þessu lífi, umgengist þessa hluti, unnið þessi húsverk. Stundum eru vísanir í bókmenntahefðina þar sem horft er á umfjöllunarefnin frá nýju sjónarhorni, sjónarhorni konunnar. Sólin í ljóðunum er frá fjarlægu landi og í þeim býr virðing fyrir heimi mennta, sögu og hugsjóna. Í Nú eru aðrir tímar má skynja tæran trega, eftirsjá, og sérstaka tilfinningu fyrir tíma, sem einnig setur mark sitt á Orðspor daganna. Hreinskilinn ótti, kannski fremur uggur, setur svip sinn á ljóðagerð Ingibjargar. Þar eru skuggar, feigð og snjór, náttúra með mennskri nærveru en alltaf galdur — töfrum slungin nærvera þrátt fyrir allt. Og lagt er á brattann.