Vilborg Dagbjartsdóttir (f. 1930). Bros og hvísl bernskunnar búa í ljóðum Vilborgar, glampi afdráttarlausrar hlýju sem krefst þess að lagt sé við hlustir. Í fáum dráttum er sögð saga sem er allar sögur eða dregin upp borgarmynd sem býr yfir fleiru en því augljósa. Í ljóðum hennar birtast goðsagna- og skáldsagnaverur við nútímaaðstæður; ástarguðinn Amor situr grátandi á sorptunnuloki rétt í þann mund sem Derrick byrjar í sjónvarpinu, saga Hallgerðar Langbrókar er ort upp á nýtt. Eiginmaðurinn önnum kafni og yfirmaðurinn sljói birtast í ýmsum tilbrigðum í ljóðum Vilborgar og bernskan tekur á sig margar myndir. Stundum er það bernska heimahaganna og stundum birtast andlit barna, tilsvör eða sögur, en Vilborg hefur lengi verið kennari í Austurbæjarskóla og einnig skrifað fyrir börn. Fyrsta ljóðabók hennar, Laufið í trjánum, kom út 1960, meitlað verk þroskaðrar skáldkonu. Náttúrumyndir eru rauði þráðurinn í bókum hennar, sömuleiðis ríkir ákveðinn trúnaður. Fljótlega tóku að stíga fram í þeim stoltar og óbugaðar konur úr sögunni. Vilborg hefur í ljóðum sínum átt samræður við íslenska hefð jafnt sem evrópska en eitt sterkasta einkenni ljóðanna er draumur um betri heim, ekki draumsýn heldur draumur sem á að rætast. Myndmál og andblær ljóðanna er oft úr veröld þjóðsagna og þjóðkvæða, ævintýraminni eru látin renna saman við hversdagslegar aðstæður. Vísað er í þjóðtrú sem tengist íslenskum grösum og blómum en einnig bregður fyrir rósum. Í ljóðum Vilborgar birtist stundum skýr pólitísk afstaða sem kann einnig að búa í áherslum þeirra á verðmæti hversdagslífsins.