Hannes Pétursson (f. 1931). Þessum ljóðum er leikið fram öruggri hendi. Orð og hlutir nema staðar eitt andartak og eru sett undir hvelfingu, eftirlætislögun Hannesar. Það eru fornir og ilmandi skógar og skógarjaðrar í ljóðunum og myndin af göngumanni og fjöru er þess virði að festa í huganum, ekki aðeins af því að fjaran kemur oft fyrir í ljóðum Hannesar heldur líka vegna hins að ekki er hlaupið að því að njörva niður hvaða fyrirbæri fjara er þegar búið er að fanga hana í orð. Fjaran birtist strax í fyrstu ljóðabók Hannesar, Kvæðabók, sem kom út 1955 og ljóð hans gerast oft á einhverjum mörkum. Þau eru í lifandi sambandi við hefð og sögu — þjóðlega geymd jafnt sem evrópska klassík — en glíma um leið við nútímalega vantrú á tungumálinu. Skáldið freistar þess að fanga glampann sem flöktir af orðunum, blik orðanna í sinni upprunalegu mynd. Ljóðin lýsa oft söknuði eftir nánu samneyti orða og hluta, heims og ljóðs. Þjóðsagan og náttúran læsast saman í órjúfanlega heild í ljóðum Hannesar og mörk manns og náttúru eru afmáð. Stundum eru orðaðar af varfærni stórar hugsanir: Það sést glitta í örugga hönd á bak við allt sem er, regndropi hættir við að falla. Ljóðaheimur Hannesar á sín Heimkynni við sjó eins og ljóðabók hans frá 1980 er til marks um, en sú bók markaði þáttaskil á ferlinum þótt hún sé í eðlilegu framhaldi af fyrri vegferð. Og leitinni er haldið áfram í Eldhyl, nýjustu bók hans. Ljóð Hannesar koma orðum að því ómælanlega og fanga tilfinningu fyrir nýrri byrjun, lífsumbrotum.