Gyrðir Elíasson (f. 1961). Kynjaverur leika lausum hala í ljóðum Gyrðis og einhvers staðar er einhver að strita við að smíða sér vængi. Víst er hann undarlegur náungi þessi Tími með sín græðigrös enda er tíminn í ljóðum Gyrðis ekki sá sem við mælum og kostar peninga heldur sá sem líður kuflklæddur um veröld þjóðsagna. Undiralda streymir hægt en stöðugt í ljóðaheimi Gyrðis. Yfirborð ljóðanna gárast varla en það er aðeins staðfesting á að kvikan sé þarna, þessi spenna, þetta rökkur sem er samgróið ljóðum Gyrðis. Í einu ljóðanna í Indíánasumri er dimmasta myrkrið fangað í krukku og gengið með það út í bjartan daginn. En það eru alltaf stjörnur á himninum, alltaf ljós sem kemur langt og mjótt. Stjörnukíkir á háalofti bernskunnar orkar eins og hálfgleymd minning í sameiginlegu hugskoti, þetta er á einkennilegan hátt hanabjálki hvers og eins. Minningar allra um atburði sem aldrei hafa átt sér stað en eru þarna samt. Fagurfræði Gyrðis hefur breyst mjög síðan fyrsta bók hans kom út árið 1983, en stíll elstu ljóðanna náði fullum hæðum í ljóðabálknum Blindfugl/svartflug 1987. Í nýrri verkum hans eru meiri stillur, kyrrlátara yfirborð en grunurinn er þeirra annað eðli, hugboð sem stendur svo nálægt ljóðrænni afstöðu til lífsins. Það ættu að vera skilti á ljóðum Gyrðis: Varúð! Brothætt. En þessi orð eiga þá ekki síður við um vitund lesandans. Með varfærnislegu átaki opna ljóðin lúgur að löngu gleymdri veröld sem endurbirtist alveg splunkuný og ilmar af kaffi.