Sigurður Pálsson (f. 1948) kemur með veröldina í farteskinu í ljóðum sínum, klyfjaður „forðumforða orðanna“, með land og sögu og persónulegan frumleika. Fyrsta ljóðabók Sigurðar heitir Ljóð vega salt og kom út 1975. Myndmál hennar er óvænt og sótt í töfrandi hversdag sem hafði ekki haldið innreið sína í íslenska ljóðagerð áður. Titlar ljóðabóka Sigurðar, níu að tölu, mynda samhverfu og raða sér upp í þrenndir. Í þeim öllum er einstakur skýrleiki í hugsun, það mætti kalla hugsun þeirra heimspekilega en í þeim er ekki síður að finna ljóðrænt hrifnæmi. Nútíminn og staða mannsins í honum eru yrkisefnin. Sömuleiðis „ástin, harmurinn, fögnuðurinn og trúin“ eins og hann hefur orðað það. Það er galsi í ljóðunum, ekki síst þeim elstu, orðin bregða á leik, varpa nýju ljósi á hlutina og fá óvænta merkingu. Hreyfing þeirra er oft upp á við: Ef einhver fer inn í lyftu er öruggt að hún stefnir ofar en á efstu hæð hæstu byggingar í borginni sem svo oft myndar umgjörð ljóðanna. Eins er stigum ekki stillt upp við veggi heldur stjörnur, en þó er þessum stjörnum ekki lýst því þær „lýsa okkur miklu betur/ en við þeim“, eins og segir í einu ljóði. Nýleg ljóð Sigurðar hafa „rætur á himni“ og bernskan birtist í þeim bljúg og nálæg þrátt fyrir fjarlægð í tíma. Samhliða veraldarvönu yfirbragði og menntaðri heiðríkju eru ljóð hans mjög jarðtengd og íslensk og líkt og þjálfuð í því að vera „byrjendur“ í þeim skilningi að komið er að viðfangsefnunum á ferskan og nýjan hátt. Að lesa þau er að hefja langt og strangt en þó létt og leikandi nám með það að markmiði að verða á einhvern hátt byrjandi í eigin lífi sérhverja stund.